Vrij van de impact

Als kind neem ik al heel jong aan dat wat ik voel, wat ik wil, wat ik werkelijk meemaak, er niet toe doet. En ik neem al heel jong aan dat ik ‘goed’ ben, het goed doe, als ik mezelf aan de kant zet en ervoor zorgde dat de ander zich veilig voelt, zich goed voelt, zich gezien en gehoord voelt, zich erkend en gewaardeerd voelt. En daarmee is het patroon geboren waarop ik laag op laag bouw. Aan gedrag, aan gedachten, aan emoties. Aan dat alles onderdrukken, in bochten wringen en bevragen. Een continue in twijfel trekken van mezelf.

Daarmee heb ik geen bodem. Ik heb niets om op te staan dus ik sta op alles wat er zich om me heen aandient. Ik zoek en zoek en heb amper contact met mij zelf, met wat ik werkelijk denk en voel en wil.

Ik ben open. Werkelijk iedereen kan bij me binnenkomen met veroordelende of kwetsende opmerkingen, met grensoverschrijdend gedrag. Mijn grenzen bestaan helemaal niet. Ik zie mezelf niet van binnenuit, maar van buitenaf. Ik sla mezelf gade vanuit de ogen van de ander. Iedereen mag mij bekritiseren, aanvallen, me wijzen op al mijn gebreken en fouten. Iedereen mag zich tegenover mij gedragen als een absolute asshole. Grenzeloos ontvang ik dat alles en ik blijf glimlachen. Dat mag iemand toch vinden? Iedereen heeft toch recht op zijn mening? Wat fijn dat iemand eerlijk is! Wat mooi dat iemand zich zo goed kan uidrukken in wat dwars zit! Ik begrijp alles, van iedereen. En zodra iemand twijfelt aan zichzelf roep ik als hardste: nee hoor! Je bent niet zo, je hebt het gewoon even moeilijk! Of: je bent gewoon gekwetst! Of: je bent gewoon moe! Ikzelf neem alle aanwijzingen en kritiek, alle opmerkingen over mij en mijn karakter, alles wat mij ondermijnt en me onveilig maakt, met beide handen aan. Daar kan ik iets mee! Daar kan ik aan werken! Dan heb ik controle!

Maar het komt nooit goed. En het is nooit goed. Wat ik ook doe, het is nooit, ooit goed. Natuurlijk niet. Natuurlijk kan niemand dat zwarte gat vullen en natuurlijk zie ik dat zwarte gat terug in mijn werkelijkheid. In wat er van me gevraagd wordt, in wat er geëist wordt als ik niet kan leveren, in het afstraffen als ik grenzen aangeef. Ik heb immers de flip gemaakt: ik blijf als het onveilig is, ik geloof het niet als het veilig is.

Totdat ik ergens lees over ‘het boze kind’. Het gaat over werken met je innerlijke kind en er staat zoiets als: ‘Als je denkt dat je geen boos innerlijk kind hebt dan heb je die hoogstwaarschijnlijk zo ver onderdrukt dat je haar niet meer kan voelen. Maar dat wil niet zeggen dat ze er niet is.’ En ik lees verder over hoe je weet of dat zo is: ‘Als je gedrag van anderen wat niet door de beugel kan glamourt en gladstrijkt is de kans heel groot dat dit bij jou het geval is.’

Nou, dat boek moet ik even wegleggen. Het komt nogal binnen, allemaal. Mijn ‘O die heb ik niet, ik ben altijd vrolijk en blij, nooit boos!’ maakt plaats voor een sneaky sluipend gevoel van ‘Wacht even… wat nou als…’ Ik denk terug aan de keren dat ik ergens zo boos over was, en daarna, een dag later, alweer zei: ‘Ja maar hij kan er niks aan doen.’ Of : ‘Ja maar hij bedoelt dat niet zo.’ Of: ‘Nou, fijn dat het nu allemaal op tafel ligt, nu kunnen we er iets mee, nu kunnen we het verbeteren.’ Ik denk terug aan de keer dat iemand luisterde naar mijn verhaal over hoe een gesprek was verlopen en met tranen in zijn ogen zei: ‘Ik krijg buikpijn van jouw verhaal, wat vreselijk, wat afschuwelijk, hoe kan het dat iemand zo tegen je praat, hoe kun je dan blijven…’ Ik was verbaasd. En ik nam meteen afstand. Had hij nou echt tranen in zijn ogen? Wat een watje! Ik dacht, o, die kan niets hebben, die snapt het niet, die kan ik maar beter niet meer in vertrouwen nemen. Die begrijpt niet dat je het niet zo persoonlijk hoeft te nemen en dat de ander óók maar gewoon mens is.

Terwijl ik terugdenk maakt er zich een onvoorstelbaar verdriet van me meester. En ik voel aan alles dat dit een moment is wat levensbepalend zal zijn. Ik overweeg: ga ik het doen? Ga ik het onder ogen zien? Ga ik écht erkennen dat ik glamour, dat ik gladstrijk, dat ik keer op keer op keer de verantwoordelijkheid overneem, de ander uit de wind hou, ga ik de controle loslaten? Want ik realiseer me in dat moment uitermate helder dat met het stoppen met glamouren en gladstrijken er een ongelofelijke onveiligheid lijkt te ontstaat. Omdat ik geen controle heb over hoe iemand dan reageert. Als ik mijn grenzen duidelijk aangeef, dan… levensgevaarlijk.

Ik realiseer me pas jaren later dat het precies andersom is. Dat grenzen aangeven veilig is en geen grenzen hebben onveilig. Ik realiseer me pas jaren later dat als ik grenzen aangeef de onveilige mensen vanzelf uit mijn leven verdwijnen. Ik realiseer me pas jaren later dat ik helemaal geen controle heb, en dat dat ook helemaal niet nodig is. Dat controle proberen te hebben juist een poging is om de boel in de hand te houden en glad te strijken en te glamouren. Dat als ik de controle loslaat, ik pas kan zien wie de ander werkelijk is. En dat ik dan, in veel gevallen, eigenlijk wel weet wat er dan zal gebeuren. Dat zodra ik grenzen aangeef mensen vertrekken, me afwijzen, me niet meer willen. Zodra ik niet meer doe wat zij willen, ben ik waardeloos geworden, voor hen. En ik realiseer me pas jaren later dat dit precies is, hoe grenzen aangeven veiligheid geeft – omdat er dan mensen overblijven die je grenzen respecteren, die werkelijk van je houden, die jou niet nodig hebben om henzelf te vervullen. Die jou niet onder controle willen hebben, geen macht over je willen hebben, om zelf veilig te zijn.

Ja, ik ga het inderdaad aan, dat mag duidelijk zijn. Ik ontdek veel, onderweg. En ik ontsluier, pas toe en oefen, en ik kijk terug en zie wat ik heb gedaan. Het komt vaak terug, in de opleidingen die ik geef. Mensen stellen vragen, willen meer. En zo is deze opleiding ontstaan: uit de vraag naar het grotere plaatje achter narcistisch gedrag.

Want zo noem ik het grensoverschrijdende gedrag, het afstraffen wanneer je grenzen aangeeft. Zo noem ik het, wanneer iemand alleen de eigen belevingswereld kan waarnemen, en niet de jouwe. Zo noem ik het wanneer iemands veiligheid altijd voorop staat, wat er dan verder ook met jou gebeurt. Omdraaien, gaslighten, de narcistische wraak, ik ben er allemaal mee bekend. En na het hervinden van mijn woede en razernij, en daarmee van mijn grenzen, na het loskomen van van mij-als-slachtoffer en hen-als-dader, na het terug-flippen van veilig naar veilig en onveilig naar onveilig, na het loskoppelen van mijn gedachten, emoties en handelen van dat van de ander, na het loslaten van de controle en het terugkeren naar mezelf en alles wie ik werkelijk ben en wat ik werkelijk wil, nu ben ik vrij van de impact. Vrij van schuld, schaamte en oordeel hierin, vrij van woede en razernij erover.

En dat gun ik jou ook, dat gun ik iedereen.

Ja, het is een opleiding en uitermate geschikt voor opleiders, coaches, therapeuten, iedereen die met mensen werkt eigenlijk. Je krijgt inderdaad een certificaat. En omdat het een opleiding is, is dit vrijgesteld van btw.

Neem even contact met me op, het kan zo zijn dat ik een online deelname mogelijk ga maken voor dit weekeind. 

Eerlijk gezegd: ja. Eigenlijk gebeurt er altijd heel veel tijdens mijn opleidingen. Het zijn super intensieve dagen waarin je super hard werkt en shift en leert en herinnert. Het is dus een echte keuze mee te doen – en dat heeft altijd impact.

De opleiding kost 685 euro en ja, er is een betaalregeling mogelijk, net als bij elke andere opleiding die The Fountain aanbiedt. Hier vind je alle informatie over inschrijven en betaalopties.

De overnachting is niet inbegrepen.

Ja, je kunt het praktisch toepassen in jouw eigen praktijk. Ja, ook in jouw gezin! Of op je werk. Ook daarvoor zal allemaal uitgebreid aandacht zijn – ook tijdens de Zooms erna.

Er is op dit moment geen vervolg gepland. Ik kan me wel voorstellen dat deze opleiding een uitbreiding krijgt en dat er een langere opleiding van wordt gemaakt. Als je interesse hebt, geef dat vooral aan op deze pagina door je email achter te laten! Ik neem dan sowieso even contact met je op om te zien of je nog vragen hebt en ik hou je dan van nieuws over deze opleiding op de hoogte, zoals een vervolg en/of nieuwe ronde.

Deze opleiding is voor iedereen die meer inzicht wil in en begrip wil van narcistisch gedrag. Dus ook als je met anderen werkt, in de rol van coach of therapeut, leraar of docent, werkgever of HR medewerker kan deze opleiding je helpen jouw rol beter te vervullen.

De inzichten en kennis die tijdens deze twee-daagse worden behaald en gedeeld zijn in tal van situaties toepasbaar en inzetbaar. Denk aan oudergesprekken door leraren, voortgangsgesprekken door leidinggevenden, denk aan coachinggesprekken, aan begeleiding van kinderen of ouders. Denk aan clienten binnen advocatuur en zorg. Denk aan de ondernemer en samenwerkingspartners. De verdieping die deze tweedaagse oplevert maakt gespreksvoering in alle situaties meer rijk geschakeerd en tegelijk makkelijker te navigeren. Dit weekeind geeft je de handvatten om altijd verbinding te houden met jouw gevoel en je eigen koers te varen. Wie er ook tegenover of naast je zit.

Laat je emailadres achter het Interesse-veld en ik neem even contact met je op. Dan kunnen we eventueel even sparren over wat wijsheid voor je is.

Er zijn voor deze opleiding geen vooropleidingseisen.